Het is nu echt helemaal begonnen. Ik ben in Sydney. In een stapelbed op de vierde verdieping van mijn hostel om precies te zijn. Al mijn kamergenootjes liggen al in een diepe slaap dus dit leek me het perfecte moment om mijn blog maar eens bij te werken met een update van de afgelopen week.

Maandagochtend vertrok ik naar Schiphol en hoewel ik het niet had verwacht moest ik toch een paar traantjes wegvegen bij het afscheid. Niet lang daarna zat ik in mijn eerste vliegtuig richting Dubai. De volgende stop was Singapore waar we een nachtje in een superdeluxe hotel logeerden. Om de cultuur in Singapore toch nog op te snuiven zijn we naar een karaokebar gegaan die volzat met valszingende Chinezen en een travestiet die de microfoon niet af wilde geven. Ook waren de enige vijf wijnglazen die de bar bezat in gebruik dus wijn werd geschonken in tot de rand gevulde longdrinkglazen.

Singapore is niet zoals ik het had verwacht. Het was niet zo overdreven netjes als altijd beweerd wordt maar het was wel duidelijk dat er strenge regels golden. En net als de urban legend zegt kan je er echt geen kouwgom kopen. De groep kreeg een tour door de stad in zo'n typische chinezenbus waarbij je hoogstens een paar foto's kan nemen van elke stopplaats voordat je alweer naar binnen moet. Heel efficiënt allemaal. Het was toch leuk om meegemaakt te hebben en ik heb er veel van geleerd. Onze tourguide was ook hartstikke enthousiast en probeerde ons telkens allerlei lelijke souvernirtjes aan te smeren in de bus.

Mijn vlucht naar Sydney was in een woord verschrikkelijk. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe het mensen lukt om zittend te slapen. Ik heb mijn vlucht fantaserend doorgebracht over hoe ik een vliegtuig in zou delen zodat je ook gewoon kan liggen.

Op het vliegveld werden we opgehaald door het stereotype Australische surfdude. Hij heeft zich de hele dag voorgedaan als Steward maar aan het einde van de dag bleek hij gewoon Sjoerd te heten en kwam uit Almere. Van Steward/Sjoerd kregen we een rondleiding door Sydney samen met een groep Zweden. Op weg naar het Oprah house werden we begroet door een sjagerijnige, bejaarde Australiër die boos met zijn wandelstok zwaaide en ons telkens toeriep: "you're not in America, you're in Australia God damnit, walk on the left!". Hierdoor voelden we ons natuurlijk helemaal welkom en kon de dag alleen nog maar between worden. Seriously though, we hadden allemaal een enorme jetleg en zijn om 7 uur al uitgeput gaan slapen.

De volgende dag hebben we allerlei regeldingen gedaan en het vieste goedje ooit genaamd " vegemite" gegeten. Bij de bank noemden ze me "Jessie" en omdat Gijsje onuitspreekbaar is voor iedereen die niet supernederlands is heb ik besloten dat ik me zo dan maar voor ga stellen aan niet-Nederlanders voortaan.

Zaterdag ben ik met een paar anderen naar Bondai beach gegaan wat echt heel leuk was. De golven zijn echt enorm en ik heb sinds ik het water uitkwam last van mijn rug. But it was worth it. Het nationale vlieger festival was bezig op het strand dus er was genoeg te zien en te doen.

Vandaag wilde ik eigenlijk naar de blue Mountains gaan maar dat heb ik om allerlei redenen toch maar uitgesteld tot volgende week. We zijn naar de botanical gardens geweest en hebben nog een rondje door Sydney gelopen, waar we deze keer wel iets van meekregen omdat de jetleg alweer een stuk minder is.

Het is heel raar om te bedenken dat ik nu echt aan de andere kant van de wereld zit. Niet dat ik had verwacht dat mijn haar overeind zou staan ofzo maar ik kan me nu moeilijk voorstellen dat ik echt zo ver van huis zit. Misschien heeft dit ook te maken met internet waardoor contact supermakkelijk is maar ik ben er wel tevreden mee.

Sydney is heel bijzonder. Elke Australiër die ik heb gesproken zegt Sydney te haten omdat het niet het echte Australië is. Dat kan ik me goed voorstellen want het zit hier helemaal vol met Aziaten. Ik heb letterlijk het gevoel dat ik in Azië sta een groot deel van de tijd. Zoals ze titel al zei zit het hier ook helemaal vol met stoplichten. Dat zou nog oké zijn als de stoplichten normaal afgesteld waren. Maar nee, de sydneysche (dat is nu een woord, ja) stoplichten laten je minstens vijf minuten voor rood wachten om vervolgens nog geen twee seconden op groen te staan. Wij hebben er nu een spel van gemaakt om elk groen stoplicht wat we zien te nemen omdat het gewoon te jammer is om zoiets zeldzaams te verspillen.

Morgen vertrek ik naar surfkamp. Dat heb ik spontaan geboekt mijn tweede dag hier en ik heb er superveel zin in. Ik blijf vijf dagen en als het goed is ben ik een echte pro als ik terugkom.

Aan de ene kant lijkt de eerste week voorbij gevlogen te zijn maar aan de andere kant lijkt het eeuwen geleden dat ik op Schiphol mijn onverwachte traantjes wegpinkte. Ik weet nog niet hoe mijn leven in Australië er verder uit zal zien maar zit land is zo laidback dat dat ook geen enkel probleem is.

Tot de volgende blogpost!

X Gijsje (or Jessie if that's easier)