Een paar weken geleden schreef ik een stukje in mijn notitieboekje wat ik hier wilde typen. Op de een of andere manier was ik het helemaal vergeten maar ik vond het net weer terug. Dus beeld je even in dat dit op 23 november geplaatst is.

Gister ben ik samen met Aaron en Mila naar Luna park geweest voor een kinderfeestje. Luna park is een pretpark in Sydney dat ik nogal creepy vond. Mila was al dagen aan het vertellen over de twee mascottes: Luna Bob en Luna Belle, en hoe eng ze waren. "I don't want to give Luna Bob and Luna Belle a high five" jammerde ze meerdere keren. Toen we aankwamen in het park kwamen Luna Bob en Luna Belle gelijk op ons af, en inderdaad probeerde ze Mila nogal dwingend the high fiven. Ik gaf haar groot gelijk toen ze huilend probeerde weg te rennen. Met hun wijdopengesperde ogen en enorme monden zijn ze simply scary.

Vandaag is mijn vrije dag dus ik lig lekker op het strand. Ik schrijf deze post liggend op mijn sneldrooghanddoekje op Tamarama beach wat een stukje van Bondi beach afligt. Ik was namelijk voor de zoveelste keer de Bondi- to Coogie beach walk aan het doen en het strandje zag er wel fijn en lekker rustig uit. Toen ik aan het zwemmen was merkte ik al snel waarom het rustiger was. Sterke currents trokken me de zee in. Gelukkig heb ik strandveiligheidles gehad op surfkamp dus ik stond snel weer in het zand (waar ik toen 3 waarschuwingsborden voor deathly currents zag staan, oeps). Op weg naar dit strand had ik ook nog een spannend momentje toen ik naar beneden was geklommen vanaf het pad. Ik zag een soort plateau onder bij de zee waarover ik wilde lopen. Toen ik daar eenmaal was zag ik weer iets anders om de hoek wat ik wilde onderzoeken en toen ik daar was zag ik weer iets anders om naartoe te klimmen. Uiteindelijk begonnen mijn voeten nat te worden en merkte ik dat het vloed begon te worden waardoor ik niet meer via dezelfde weg terugkon. Toen ben ik maar omhoof geklommen via de klif (fluitend, zodat de slangen weg zouden blijven).

Dit weekend waren Nav en Nita op vakantie wat betekende dat ik nog meer nachtelijke bezoekjes van Aaron kreeg dan normaal. Hij snapt niet dat iemand langer dan tot vijf uur 's ochtends zou willen slapen dus meerdere keren per week staat hij rond die tijd naast mijn bed. Ik laat hem dan maar naast me kruipen tot ik Nita of Nav wakker hoor worden. Dan stuur ik hem weer naar boven zodat zei niet denken dat hij vermist is, wat een keer eerder gebeurt is. Vanacht stond Aaron om twee uur dus weer naast mijn bed omdat hij een nachtmerrie over sfinxen had gehad. Ik had hem de dag ervoor over de oue egyptenaren verteld en vooral het mysterie van de verdwenen neus fascineerde/beangstigde Aaron.

Het verschil in temperatuur tussen hier en thuis begint steeds groter te worden. Laatst was het hier 42 graden! En dan schijnt de zon hier ook nog veel feller dan in Nederland. Je voelt het echt branden op je huid. Letterlijk, want in vijf minuten kan je verbrand zijn als je je niet insmeert. Als ik buiten ben glim ik dus altijd vol met factor 50+, maar hee, veiligheid voorop.

Ik wordt hier best vaak aangesproken door mensen die hun geloof willen verspreiden. Ik schreef eerder al over de man in de blue mountains maar ondertussen ben ik nog allerlei andere verspreiders tegengekomen met de gekste verhalen. Een jongen trok in alles wat hij zei de vergelijking met auto's. "Look at cars, it's so amazing that a car can actually drive, right? Just like the world spinning, it simply can't be the work of humans alone". Een andere vrouw vertelde me dat ze zag dat een persoonlijkheidstest van de church of scientology mij heel veel goed zou doen. Ik was bijna verleid om een kijkje te nemen uit nieuwsgierigheid maar bedacht dat het misschien toch beter was om er niks mee te maken te hebben.

Dit is waar mijn notitieboekje stopt maar er zijn nog wel dingen gebeurt na de 23e. Op een woensdag werd mijn beurs gestolen in de bus. Ik merkte dat er iets niet klopte het moment dat ik uitstapte en had al door wat was gebeurt voor de bus de hoek om was. Helaas was dat nog steeds te laat. Ik ben de laatste weken dus veel bezig geweest met al mijn kaarten blokkeren en nieuwe kaarten aanvragen. Jammergenoeg is niet alles vervangbaar. Mijn ID kan ik alleen maar in Nederland aanvragen, die gebruikte ik als ik uitging maar nu zal ik mijn paspoort moeten gebruiken.. Ook mijn medicare kan ik niet vervangen omdat mijn europese verzekeringskaart ook in de beurs zat. Online kan ik mijn Australische OV chipkaart tracken en ik zag dat iemand een paar dagen geleden nog geprobeert heeft hem te gebruiken. Heel frustrerend allemaal.

Ook ben ik veel bezig geweest met het regelen van visa's voor India, Sri lanka en Indonesie. Vooral Indonesie was moeilijk dus ik heb besloten daar iets korter te blijven zodat een visa on arrival genoeg is.

Sinterklaas heb ik natuurlijk niet geskipt. Op sinterklaasochtend (avond in Nederland) zat ik klaar om het via skype toch nog mee te kunnen vieren. Zelfs aan de surprise kon ik meedoen. Ik ben heel blij dat ik ze weer zie in Indonesie.

Maar eerst komt mijn andere tripje nog, naar India en Sri Lanka! Ik vertrek zondag en blijf ongeveer een maand weg. Ik weet eerlijkgezegd niet of ik echt een vakantiegevoel zal hebben. Ik denk dat ik heel veel zal moeten werken met weinig/geen pauzes. Toch ben ik heel erg benieuwd naar India. We zullen daar onder andere verblijven in de stad die Nita's opa heeft opgebouwd, Manipal. De bruiloft is in Bangalore. Ik weet niet precies wat we in Sri Lanka gaan doen maar een safari staat al wel vast.

Na deze vakantie ben ik nog een paar dagen in Sydney om daarna gelijk door te gaan naar mijn volgende vakantie naar Indonesie. Als het zo ver is schrijf ik wel weer een update hier. Tot dan!