Mijn (letterlijke) working holiday

Het kostte me dagen van belachelijk grote koffers inpakken maar 20 december vertrok ik met de aupair familie naar India. De eerste paar dagen verbleven we in het huis van Nita's ouders in Manipal, de stad die Nita's opa opgericht heeft. Het huis was enorm, meer kamers dan ik kon tellen en overal liepen werkers rond. Eerlijk gezegd voelde ik me daar vaak nutteloos omdat er zoveel kindermeisjes en familie was die met de kinderen speelden. Nita's familie was wel heel aardig voor me. Vooral Nita's moeder probeerde mij echt thuis te laten voelen. Elke ochtend werd er speciaal voor mij indisch ontbijt gemaakt waarvan ik de naam nog steeds niet weet maar het was heerlijk. Ik kreeg Indische kleding van een schoonzus en heb dus mijn hele tijd in India in zo'n gewaad tot mijn knieën en zo'n wijde broek rondgelopen. Beetje warm, maarja. Na 5 dagen gingen we naar Bangalore waar de bruiloft van een kennis was. Op dag 1 was er een groot feest met grappige speeches en optredens. Aaron en ik dansten de hele avond. Dag 2 had allerlei hindoeïstische ceremonies met als hoogtepunt het moment dat de bruid en bruidegom elkaar banaan voerden. Ik ga er tenminste vanuit dat dat het hoogtepunt was want de band en de gasten werden helemaal wild op dat moment.

De rest van de tijd in Bangalore was ik veel alleen met de kinderen in het hotel. Nieuwjaarsavond bracht ik door in een kinderruimte van het restaurant omdat kindermeisjes van restaurants niet te vertrouwen zijn (is mij verteld..). Om 10 uur was ik alweer in de hotelkamer dus heel spectaculair was het niet.

Ik kan niet echt zeggen dat ik India heb gezien. Hetgeen wat ik zag was vanuit een geairconditionde kamer of auto. En alle huizen die ik vanbinnen zag waren, op de gebedsruimte met goden na, niet heel erg Indisch. Ze waren vooral heel groot.

Nieuwjaarsdag vertrokken we naar Sri Lanka. Vanuit het vliegveld werden we opgehaald door onze hyperactieve chauffeur uit Colombo, Amilla. We bezochten een olifantenweeshuis waar de olifanten geen wezen waren maar een toeristische attractie. Ze zagen er echt zo verdrietig uit dat zelfs Mila zei dat ze niet gelukkig waren.

De volgende stop was Kandy. Het resort was echt prachtig, bovenop een berg met een geweldig uitzicht. Onderweg zagen we een snakecharmer die zijn slangen niet helemaal onder controle had. Terwijl wij langs liepen ontsnapten twee cobras uit de manden en gleden allebei een andere kant op. De charmer hupste in paniek op en neer terwijl hij ze probeerde te vangen en het was heel grappig om te zien.

De volgende dag gingen we naar Nora Elia. Dat ligt hoog in de bergen dus het was lekker koel. De omgeving was vast heel mooi maar I wouldn't know omdat ik meestal met de kinderen in het resort bleef.

Na een paar dagen gingen we verder naar Yala. Eerst een treinrit van drie uur naar Ella en daarna nog drie uur met de auto. Onderweg stopten we bij een waterval waar een man bijna naar beneden viel omdat hij zo graag een selfie wilde. Maar hij was vastbesloten die foto te krijgen want zelfs toen hij helemaal doorweekt was door een val en alle bewakers naar hem riepen om terug te klimmen bleef hij selfies maken.

Het resort in Yala lag in een reservaat. Hier hebben we een safari gedaan en van alles gezien (krokodillen, een luipaard, apen, jackhalzen, wilde zwijnen , ...).

Het volgende plaatsje was Galle. Hier hadden de Nederlanders veel invloed en Aaron vond het werd super enthousiast elke keer als hij het woord Dutch zag.

Een paar dagen later werd de chauffeur ontslagen omdat hij zijn telefoon niet opnam dus kregen we een nieuwe.

Ik ben vergeten hoe de volgende plek heette maar hier ging het helemaal mis. De eerste ochtend kwam Nita onze kamer in (ik sliep altijd met Mila en Aaron op de kamer) om te vertellen dat er bij hun was ingebroken. Twee iphones, twee ipads en een handtas waren weg. Heel eng om te bedenken dat er mensen naast hun bed geweest zijn terwijl ze sliepen, ik had de deur ook niet op slot zitten. Een bijkomstig nadeel is dat bijna alle vakantie foto's op de iPhone stonden. Van de eigenaren hoorden we dat er een bende actief was die de week ervoor iemand in zijn had had gehakt omdat hij wakker werd.

De laatste paar dagen waren we in Colombo. Mila was ziek dus heel leuk was dat niet.

Het was de 19e wel heel fijn om weer in Sydney aan te komen. Voelt toch een beetje als thuis.

Ik bleef nog een paar dagen bij de familie maar toen moest ik gaan en dat was niet leuk. Ik ga Aaron en Mila zo missen. De hele vakantie heb ik Aaron van alles geleerd over aardrijkskunde en erfelijkheid en mythes en allerlei andere dingen die hij interessant vond. Ik maakte toetsen voor hem over die onderwerpen en 's avonds was hij nog zo met alles wat hij had geleerd bezig in zijn hoofd dat hij er niet van kon slapen. Hij is een echt knuffelaapje dus vaak werd ik het kingsize bed bijna uitgeduwd. Maar nu ga ik zelfs dat missen denk ik.

Ik schrijf dit nu vanuit het vliegtuig. Ik ben namelijk op weg naar Bali! Onder me zie ik zee en allerlei eilanden en ik kan echt niet wachten tot we landen.

Laatste weken in Sydney

Een paar weken geleden schreef ik een stukje in mijn notitieboekje wat ik hier wilde typen. Op de een of andere manier was ik het helemaal vergeten maar ik vond het net weer terug. Dus beeld je even in dat dit op 23 november geplaatst is.

Gister ben ik samen met Aaron en Mila naar Luna park geweest voor een kinderfeestje. Luna park is een pretpark in Sydney dat ik nogal creepy vond. Mila was al dagen aan het vertellen over de twee mascottes: Luna Bob en Luna Belle, en hoe eng ze waren. "I don't want to give Luna Bob and Luna Belle a high five" jammerde ze meerdere keren. Toen we aankwamen in het park kwamen Luna Bob en Luna Belle gelijk op ons af, en inderdaad probeerde ze Mila nogal dwingend the high fiven. Ik gaf haar groot gelijk toen ze huilend probeerde weg te rennen. Met hun wijdopengesperde ogen en enorme monden zijn ze simply scary.

Vandaag is mijn vrije dag dus ik lig lekker op het strand. Ik schrijf deze post liggend op mijn sneldrooghanddoekje op Tamarama beach wat een stukje van Bondi beach afligt. Ik was namelijk voor de zoveelste keer de Bondi- to Coogie beach walk aan het doen en het strandje zag er wel fijn en lekker rustig uit. Toen ik aan het zwemmen was merkte ik al snel waarom het rustiger was. Sterke currents trokken me de zee in. Gelukkig heb ik strandveiligheidles gehad op surfkamp dus ik stond snel weer in het zand (waar ik toen 3 waarschuwingsborden voor deathly currents zag staan, oeps). Op weg naar dit strand had ik ook nog een spannend momentje toen ik naar beneden was geklommen vanaf het pad. Ik zag een soort plateau onder bij de zee waarover ik wilde lopen. Toen ik daar eenmaal was zag ik weer iets anders om de hoek wat ik wilde onderzoeken en toen ik daar was zag ik weer iets anders om naartoe te klimmen. Uiteindelijk begonnen mijn voeten nat te worden en merkte ik dat het vloed begon te worden waardoor ik niet meer via dezelfde weg terugkon. Toen ben ik maar omhoof geklommen via de klif (fluitend, zodat de slangen weg zouden blijven).

Dit weekend waren Nav en Nita op vakantie wat betekende dat ik nog meer nachtelijke bezoekjes van Aaron kreeg dan normaal. Hij snapt niet dat iemand langer dan tot vijf uur 's ochtends zou willen slapen dus meerdere keren per week staat hij rond die tijd naast mijn bed. Ik laat hem dan maar naast me kruipen tot ik Nita of Nav wakker hoor worden. Dan stuur ik hem weer naar boven zodat zei niet denken dat hij vermist is, wat een keer eerder gebeurt is. Vanacht stond Aaron om twee uur dus weer naast mijn bed omdat hij een nachtmerrie over sfinxen had gehad. Ik had hem de dag ervoor over de oue egyptenaren verteld en vooral het mysterie van de verdwenen neus fascineerde/beangstigde Aaron.

Het verschil in temperatuur tussen hier en thuis begint steeds groter te worden. Laatst was het hier 42 graden! En dan schijnt de zon hier ook nog veel feller dan in Nederland. Je voelt het echt branden op je huid. Letterlijk, want in vijf minuten kan je verbrand zijn als je je niet insmeert. Als ik buiten ben glim ik dus altijd vol met factor 50+, maar hee, veiligheid voorop.

Ik wordt hier best vaak aangesproken door mensen die hun geloof willen verspreiden. Ik schreef eerder al over de man in de blue mountains maar ondertussen ben ik nog allerlei andere verspreiders tegengekomen met de gekste verhalen. Een jongen trok in alles wat hij zei de vergelijking met auto's. "Look at cars, it's so amazing that a car can actually drive, right? Just like the world spinning, it simply can't be the work of humans alone". Een andere vrouw vertelde me dat ze zag dat een persoonlijkheidstest van de church of scientology mij heel veel goed zou doen. Ik was bijna verleid om een kijkje te nemen uit nieuwsgierigheid maar bedacht dat het misschien toch beter was om er niks mee te maken te hebben.

Dit is waar mijn notitieboekje stopt maar er zijn nog wel dingen gebeurt na de 23e. Op een woensdag werd mijn beurs gestolen in de bus. Ik merkte dat er iets niet klopte het moment dat ik uitstapte en had al door wat was gebeurt voor de bus de hoek om was. Helaas was dat nog steeds te laat. Ik ben de laatste weken dus veel bezig geweest met al mijn kaarten blokkeren en nieuwe kaarten aanvragen. Jammergenoeg is niet alles vervangbaar. Mijn ID kan ik alleen maar in Nederland aanvragen, die gebruikte ik als ik uitging maar nu zal ik mijn paspoort moeten gebruiken.. Ook mijn medicare kan ik niet vervangen omdat mijn europese verzekeringskaart ook in de beurs zat. Online kan ik mijn Australische OV chipkaart tracken en ik zag dat iemand een paar dagen geleden nog geprobeert heeft hem te gebruiken. Heel frustrerend allemaal.

Ook ben ik veel bezig geweest met het regelen van visa's voor India, Sri lanka en Indonesie. Vooral Indonesie was moeilijk dus ik heb besloten daar iets korter te blijven zodat een visa on arrival genoeg is.

Sinterklaas heb ik natuurlijk niet geskipt. Op sinterklaasochtend (avond in Nederland) zat ik klaar om het via skype toch nog mee te kunnen vieren. Zelfs aan de surprise kon ik meedoen. Ik ben heel blij dat ik ze weer zie in Indonesie.

Maar eerst komt mijn andere tripje nog, naar India en Sri Lanka! Ik vertrek zondag en blijf ongeveer een maand weg. Ik weet eerlijkgezegd niet of ik echt een vakantiegevoel zal hebben. Ik denk dat ik heel veel zal moeten werken met weinig/geen pauzes. Toch ben ik heel erg benieuwd naar India. We zullen daar onder andere verblijven in de stad die Nita's opa heeft opgebouwd, Manipal. De bruiloft is in Bangalore. Ik weet niet precies wat we in Sri Lanka gaan doen maar een safari staat al wel vast.

Na deze vakantie ben ik nog een paar dagen in Sydney om daarna gelijk door te gaan naar mijn volgende vakantie naar Indonesie. Als het zo ver is schrijf ik wel weer een update hier. Tot dan!

Au pairen en meer

Wauw wat gaat de tijd snel. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier het laatst iets schreef. Op dat moment was ik nog aan het WWOOFen bij Bamboo Buddha. Daar heb ik een hele fijne tijd gehad. Ik werkte vooral in de tuin en hielp met afwassen als het druk werd in de keuken. Ik ging vaak op pad met Max en Ineke of de meisjes van Bamboo Buddha en heb heel veel leuke dingen gezien en gedaan daar (natuurwandelingen, yogales, hippiemarkten, uiteten). Ongeveer een week na mijn aankomst kwam er een nieuwe WWOOFer uit China werken. Ik zal eerlijk zijn, in het begin kon ik hem niet uitstaan. Hij liep me constant achterna en sprak amper Engels waardoor ik een groot deel van de tijd bezig was met uitleggen en voordoen. Ook vroeg hij of ik hem Engelse les wilde geven maar toen ik voorwerpen aanwees en het woord erbij zei hij telkens "no English learn now, later teach". Uiteindelijk merkte ik echter dat hij het wel echt probeerde en vond ik hem een stuk minder vervelend.

Na anderhalve week ging ik voor een ontmoeting met een familie waarvoor ik zou gaan au pairen terug naar Sydney. Het was zondagavond en ik had moeten weten dat het dan altijd moeilijk is om een hostel te vinden. Lopend van hostel naar hostel in de hitte door de stad dacht ik gek genoeg niet aan hoe vervelend het was maar aan hoeveel geluk ik had. Ik ben aan de andere kant van de wereld, met een oneindige hoeveelheid vrijheid en mogelijkheden! Uiteindelijk vond ik een plekje in Westend hostel waar ik uitgenodigd werd voor een pubcrawl. Vijf minuten na aankomst stond ik dus alweer buiten met een groep mensen uit mijn hostel. Ik kwam verbazingwekkend dichtbij het winnen van een 100$ bar tab met een pooltournament maar verloor hopeloos toen mijn beginners luck op was.

De volgende ochtend werd ik gebelt door de familie die ik die dag zou ontmoeten. Ze hadden iemand anders gevonden. Ik baalde enorm want ik had andere families afgewezen voor deze familie. Ik stuurde gelijk een paar mailtjes naar andere families en kreeg gelijk een uitnodiging voor een solicitatiegesprek de volgende dag. Die middag ging ik samen met de mensen van de pubcrawl naar Bondi beach voor een echte Barbie (BBQ) Ozzy style. 'S avonds gingen we naar een bar waar een wet t-shirt contest werd gehouden, wat nog erger was dan het klinkt.

Zonder verwachtingen ging ik de volgende dag naar mijn job interview. Ik dacht hoogstens wat ervaring op te doen maar werd tot mijn verbazing on the spot aangenomen en kon de volgende dag beginnen. Het gezin bestaan uit Nita, Nav en hun twee kinderen Aaron (5) en Mila (2). Ze wonen in een prachtig stukje Sydney bij Rushcutters bay.

Aaron en ik konden het gelijk goed vinden. Hij gaat naar een speciale school voor slimme kinderen en is heel erg lief. We kunnen samen uren aan knutsel- en tekenprojecten werken en ik herken mezelf in de manier waarop hij zichzelf helemaal verliest in de verhalen die we erbij bedenken. 'S avonds praten we over het heelal en India (zijn favoriete onderwerpen) tot hij in slaap valt.

Mila is 2 en heel erg eigenwijs. Vooral toen ik net begon was het moeilijk om haar te laten luisteren. Ze raakte in paniek als ze me zag omdat ze wist dat Donna (de andere au pair) dan weg zou gaan. Gelukkig gaat het beter hoe langer ik er ben. Ze vind het leuk als ik Nederlandse kinderliedjes voor haar zing en haar de letters van het alfabet leer (we zijn al bij T!).

In december ga ik samen met de familie op vakantie naar India en Sri lanka. Nita is me dagelijks aan het voorbereiden op wat een gekkenhuis India zal zijn. We gaan onder andere naar een bruiloft van Nita's familie (die duren daar blijkbaar drie dagen!) en maken daarna een rondreis door Sri Lanka. Alle plannen die ik had zijn dus helemaal omgegooit. Ik heb besloten een maand langer weg te blijven (sorry mama) en haal het niet meer om nog door zuidoost Azie te reizen. Na de vakantie met de au pair familie ga ik naar Indonesie waar papa, mama en Ward dan ook zijn. Hierna ga ik terug naar Australie waar ik de East coast wil afreizen. Als laatst wil ik het noorder- en het zuidereiland van Nieuwzeeland bezoeken. Zeven maanden (acht nu) leek heel lang voordat ik vertrok maar nu ik er ben heb ik het gevoel dat het lang niet genoeg tijd is.

Op mijn vrije dagen (ver)dwaal ik door Sydney. Op deze manier ontdek ik de mooiste plekjes. Zoals Cooper park vorige week. Cooper park is een klein stukje jungle vlakbij Bondi junction. Ik was op weg naar Bondi beach toen ik in het park terecht kwam en ik heb er uren rondgedwaald. Ik denk dat het zelfs de botanic gardens heeft verplaatst als lievelingsplekje in Sydney. Een andere plek waar ik ook op deze manier terecht kwam is Barangaroo reserve. Hier werd ik vanwege mijn pennyboard gevraagt om op de foto te gaan om de rolstoeltoegankelijkheid van het park te laten zien wat heel leuk was om te doen. Als het regent ga ik graag naar bibliotheken of museums (die bijna altijd gratis zijn). Het museum o f contemporary art heeft een muurschildering waardoor ik helemaal gefascineerd ben genaamd "red matter wall drawing".

De laats

Verwondingen en geluksmomentjes

Ik zal deze post maar beginnen waar de vorige post geëindigd is: surfkamp. Maandag vertrokken we vanuit Sydney om aan te komen in een klein paradijsje genaamd seven mile beach. Ik werd als enige meisje ingedeeld in een kamer met zes jongens. Supergezellig en mijn Duits is er ook weer op vooruit gegaan. Elke ochtend stonden we vroeg op zodat we na ons "brekkie" onze "wetties", die inderdaad altijd onaangenaam wet waren, aan konden doen. Vervolgens hadden we twee lessen van twee uur per dag. Surfkamp was een marathon van geluksmomentjes: naar de sterren kijken in het zand, eindelijk kunnen staan op mijn surfbord, meegevoerd worden door de golven, leren longboarden en smoothstar (een speciaal soort skateboard voor surfers) rijden, en het leuk hebben met de medekampgenoten. Aan het einde van de week had iedereen een rouwgescrubt gezicht van het zout en was een groot deel gewond of ziek, maar het was het allemaal waard. Je gaat niet op surfkamp voor je gezondheid.

Eenmaal terug in Sydney kwam ik weer terecht in een kamer vol jongens, vooral Britten deze keer. S'avonds speelde ik een potje "Zauberer" met een paar Duitsers die ik op kamp had leren kennen.

Zondag ben ik samen met Elise, een meisje uit de Nederlandse groep, naar de Blue Mountains geweest. Na een korte wandeling door een ouderwets mijnbouw dorpje kwamen we aan in het geweldige natuurgebied. Snel werden we begroet door een man die ons vertelde over de natuur in het gebied. Hij liet ons door zijn verrekijker kijken en gaf ons beide een eucaliptusblad. De Blue Mountains danken hun naam aan die eucaliptusbladeren. Ze geven namelijk een stof af die de hele omgeving mistig maakt, waardoor het gebied er blauw uitziet. Anyway, die man bleek ons dit allemaal verteld te hebben om ons de bekeren tot zijn baptist church. Hier kwamen we achter toen hij ons het boekje "the road to joy" gaf.

De dagen hierna heb ik van alles in Sydney bezocht. Ford Denison (eerst een gevangenis, toen een ford en daarna een museum), Watsons bay (waar ik een klein bibliotheek je ingedoken ben tegen de kou), Darling harbour, Chinese friendship garden, the Rocks, Hyde park, Oprah house, harbour bridge, Bondi- , Coogie-, Manly-, en Toronga beach en de fijnste plaats van de hele stad: the royal botanical gardens. Hier ben ik aan het einde van een lange dag in een boom geklommen en gaan lezen. Het is er zoveel rustiger dan de rest van Sydney. Dinsdag ben ik samen met Elise naar de bioscoop geweest als afscheid omdat ze Sydney ging verlaten.

Er zijn twee redenen waardoor ik zoveel heb kunnen zien in zo'n korte tijd. Mijn pennyboard en een cruise. Sydney heeft redelijk goede wegen dus ik kom goed vooruit op mijn pennyboard. Het enige wat mij ophoudt zijn de duizend stoplichten waar ik het de vorige keer over had. Helaas heeft de snelheid ook een nadeel. Ik heb al twee valpartijen gehad waardoor ik nog steeds onder de schaafwonden en blauwe plekken zit. Mijn kamergenoten zeiden telkens dat ze mijn pennyboard in zouden nemen voor mijn eigen veiligheid. Ze hielpen wel met alles verbinden en ontsmetten wat heel lief was.

De andere reden dat is zoveel heb gezien is een hop-on-hop-of cruise die ik heb gedaan. Ik had deze in Nederland al gekocht en het was een leuke manier om alles te bekijken. Ik zat in de boot met een chinees meisje. Ik heb haar een beetje Nederlands geleerd en zei leerde mij chinees.

Vrijdag heb ik Sydney verlaten om te gaan WWOOFen (Willing Workers On Organic Farms). Ik miste het goede station en stapte toen anderhalf uur te ver uit. Eenmaal op de goede plaats aangekomen werd ik warm verwelkomt door Ineke en Max. Zei zijn de eigenaars van bamboo buddha, een organisch, vegetarisch restaurant waar ik me binnen no time helemaal thuis voelde. Ineke is een geweldige kok en ik wordt enorm verwend met de lekkerste maaltijden hier. Ik heb al zoveel aardige mensen ontmoet en zoveel leuke dingen gedaan in deze omgeving. Rural Australia heeft me nog niet teleurgesteld.

Ik begin steeds meer aan Australië te wennen. Sinds ik Sydney uit ben heb ik amper Nederlands gepraat waardoor ik in een echte Engelse zone zit met mijn hoofd. Ik begin zelfs Australische uitspraken over te nemen merkte ik gister.Zo zeggen ze hier vaker dan op andere plekken de woorden "wow" en "as well". Ook wordt ik door elke vrouw aangesproken met "darling" of "sweetheart".

Mijn toekomst hier ligt nog niet echt vast. Ik zou graag langer willen blijven bij bamboo buddha maar ik wil ook graag beginnen als au pair. In mijn volgende post weten we meer.

See ya then!

Sydney, de stad van de duizend stoplichten

Het is nu echt helemaal begonnen. Ik ben in Sydney. In een stapelbed op de vierde verdieping van mijn hostel om precies te zijn. Al mijn kamergenootjes liggen al in een diepe slaap dus dit leek me het perfecte moment om mijn blog maar eens bij te werken met een update van de afgelopen week.

Maandagochtend vertrok ik naar Schiphol en hoewel ik het niet had verwacht moest ik toch een paar traantjes wegvegen bij het afscheid. Niet lang daarna zat ik in mijn eerste vliegtuig richting Dubai. De volgende stop was Singapore waar we een nachtje in een superdeluxe hotel logeerden. Om de cultuur in Singapore toch nog op te snuiven zijn we naar een karaokebar gegaan die volzat met valszingende Chinezen en een travestiet die de microfoon niet af wilde geven. Ook waren de enige vijf wijnglazen die de bar bezat in gebruik dus wijn werd geschonken in tot de rand gevulde longdrinkglazen.

Singapore is niet zoals ik het had verwacht. Het was niet zo overdreven netjes als altijd beweerd wordt maar het was wel duidelijk dat er strenge regels golden. En net als de urban legend zegt kan je er echt geen kouwgom kopen. De groep kreeg een tour door de stad in zo'n typische chinezenbus waarbij je hoogstens een paar foto's kan nemen van elke stopplaats voordat je alweer naar binnen moet. Heel efficiënt allemaal. Het was toch leuk om meegemaakt te hebben en ik heb er veel van geleerd. Onze tourguide was ook hartstikke enthousiast en probeerde ons telkens allerlei lelijke souvernirtjes aan te smeren in de bus.

Mijn vlucht naar Sydney was in een woord verschrikkelijk. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe het mensen lukt om zittend te slapen. Ik heb mijn vlucht fantaserend doorgebracht over hoe ik een vliegtuig in zou delen zodat je ook gewoon kan liggen.

Op het vliegveld werden we opgehaald door het stereotype Australische surfdude. Hij heeft zich de hele dag voorgedaan als Steward maar aan het einde van de dag bleek hij gewoon Sjoerd te heten en kwam uit Almere. Van Steward/Sjoerd kregen we een rondleiding door Sydney samen met een groep Zweden. Op weg naar het Oprah house werden we begroet door een sjagerijnige, bejaarde Australiër die boos met zijn wandelstok zwaaide en ons telkens toeriep: "you're not in America, you're in Australia God damnit, walk on the left!". Hierdoor voelden we ons natuurlijk helemaal welkom en kon de dag alleen nog maar between worden. Seriously though, we hadden allemaal een enorme jetleg en zijn om 7 uur al uitgeput gaan slapen.

De volgende dag hebben we allerlei regeldingen gedaan en het vieste goedje ooit genaamd " vegemite" gegeten. Bij de bank noemden ze me "Jessie" en omdat Gijsje onuitspreekbaar is voor iedereen die niet supernederlands is heb ik besloten dat ik me zo dan maar voor ga stellen aan niet-Nederlanders voortaan.

Zaterdag ben ik met een paar anderen naar Bondai beach gegaan wat echt heel leuk was. De golven zijn echt enorm en ik heb sinds ik het water uitkwam last van mijn rug. But it was worth it. Het nationale vlieger festival was bezig op het strand dus er was genoeg te zien en te doen.

Vandaag wilde ik eigenlijk naar de blue Mountains gaan maar dat heb ik om allerlei redenen toch maar uitgesteld tot volgende week. We zijn naar de botanical gardens geweest en hebben nog een rondje door Sydney gelopen, waar we deze keer wel iets van meekregen omdat de jetleg alweer een stuk minder is.

Het is heel raar om te bedenken dat ik nu echt aan de andere kant van de wereld zit. Niet dat ik had verwacht dat mijn haar overeind zou staan ofzo maar ik kan me nu moeilijk voorstellen dat ik echt zo ver van huis zit. Misschien heeft dit ook te maken met internet waardoor contact supermakkelijk is maar ik ben er wel tevreden mee.

Sydney is heel bijzonder. Elke Australiër die ik heb gesproken zegt Sydney te haten omdat het niet het echte Australië is. Dat kan ik me goed voorstellen want het zit hier helemaal vol met Aziaten. Ik heb letterlijk het gevoel dat ik in Azië sta een groot deel van de tijd. Zoals ze titel al zei zit het hier ook helemaal vol met stoplichten. Dat zou nog oké zijn als de stoplichten normaal afgesteld waren. Maar nee, de sydneysche (dat is nu een woord, ja) stoplichten laten je minstens vijf minuten voor rood wachten om vervolgens nog geen twee seconden op groen te staan. Wij hebben er nu een spel van gemaakt om elk groen stoplicht wat we zien te nemen omdat het gewoon te jammer is om zoiets zeldzaams te verspillen.

Morgen vertrek ik naar surfkamp. Dat heb ik spontaan geboekt mijn tweede dag hier en ik heb er superveel zin in. Ik blijf vijf dagen en als het goed is ben ik een echte pro als ik terugkom.

Aan de ene kant lijkt de eerste week voorbij gevlogen te zijn maar aan de andere kant lijkt het eeuwen geleden dat ik op Schiphol mijn onverwachte traantjes wegpinkte. Ik weet nog niet hoe mijn leven in Australië er verder uit zal zien maar zit land is zo laidback dat dat ook geen enkel probleem is.

Tot de volgende blogpost!

X Gijsje (or Jessie if that's easier)

Op weg

Ik schrijf mijn eerste blogpost vanaf een onverwachte plaats. Ik ben namelijk niet in Nederland en ook zeker nog niet in Australië. Op het moment ben ik op vakantie met papa en mama in Tsjechië, Slowakije en Polen. We hebben al in appartementjes, pensionnetjes, tenten en zelfs bij mensen thuis geslapen op deze reis maar straks gaan we waarschijnlijk gewoon in een hotel logeren.

Dit is echter niet de reis waar ik deze blog voor heb aangemaakt. Mijn grote reis zal zich aan de andere kant van de wereld plaatsvinden en ik vind dat spectaculair genoeg om erover te schrijven. Niet dat ik deze pagina er helemaal voor gekocht heb, (ik kreeg hem van mijn reisorganisatie) maar toch.

Misschien moet ik nu maar iets over de reis zelf gaan vertellen want ik wil niet het gevoel hebben dat ik jullie met valse reclame naar deze blog heb gelokt.

7 september vertrek ik. 7 september is dan ook de enige datum die echt vast ligt. Na een stopover in Singapore vlieg ik door na Sydney waar ik waarschijnlijk een tijdje blijf. Mijn plan is om ongeveer vier maanden in Australië te blijven om te werken. Daarna maak ik een uitstapje naar Nieuw-Zeeland. Als ik er toch ben kan ik net zo goed dat ook van mijn bucketlist strepen. Mijn laatste vier maanden wil ik door zuid-oost Azië reizen. Ik heb wel ongeveer een route in mijn hoofd maar nog niet duidelijk genoeg om hem echt uit te typen en hier te delen.

De reden dat ik dit nu schrijf en niet later wat waarschijnlijk logischer is, is dat ik niet kan slapen. Aangezien ik geen zin heb om mijn autotheorie te leren en mijn gedownloade films wil bewaren voor internetloze tijden in de toekomst leek hier schrijven me wel een goed idee.Ik ben van plan om deze blog goed bij te houden maar ik zal niks garanderen. Op de een of andere manier gaan mijn apparaten altijd kapot of raak ik ze kwijt dus dan wordt schrijven nogal moeilijk.

Mijn volgende post schrijf ik denk ik vanuit Australië, zoals het hoort. Tot dan!